We hebben ze allemaal weleens, van die kwalitatief uitermate teleurstellende dagen. Die alle mooie dagen doen verbleken. Die dagen dat veel dingen niet lekker lopen. Je wilt wel en het gaat niet. Het lijkt alsof je tegen de stroom inzwemt.
Er is niets mis mee om soms niet oké te zijn en er ook gewoon voor uit te komen zonder al te veel gedoe. Wat wel belangrijk is dat je weet hoe je zelf de kant weer op kunt klimmen, want te lang watertrappelen in diep water is geen optie. Dan verkramp je en als je dan geen vaste grond onder je voeten hebt, zink je en dan wordt het lastig. Met alle gevolgen van dien: overspanning, downgevoel, te emotioneel, geïrriteerd, onzekerheid over jezelf en je kunnen, heel veel twijfel over van alles en nog wat. Dat is lastig, toch?